Söylemedin ki…

Sen benim “İmkansızımsın” demeseydin de,

“Seninle her imkansıza göğüs gererim” deseydin…

Belki tüm imkansızlıkları yok ederdim seninle…

Söylemedin ki…



Sen benimsin” demeseydin de “Ben sana aidim” deseydin…
Başka yüreklerde olsan da varlığını hissedebilirdim, bana ait olan hep bende kalır diye…
Söylemedin ki…

“Senin için her zorlukla savaşırım” değil de;
“Senden gelen hiçbir şey zorluk değil” deseydin;
İnanırdım yüreğinin sadece benim için çarptığına, cesaretine…
Söylemedin ki…

“Sen olmadan yaşayamam” değil de,
“Sensizlik diye bir şey yok; sen var olmasan da benimlesin” deseydin…
İnanırdım sevginin sonsuzluğuna, aşkın sıcaklığına…
Söylemedin ki…

“Sen benim rüyamsın” değil de
“Gerçekleşen rüyamsın” deseydin;
Uzağında da olsam yaşatırdım bu gerçeği sende, rüya olmaktan çıkarırdım bizi…
Söylemedin ki…

“Sen benim eş ruhumsun” değil de,
“Sen aslında Bensin” deseydin…
Yokluğunda bile devam ettirirdim sen olmayı, kendimi unutmak olsa da sonu…
Söylemedin ki…

“Seni Seviyorum” değil de,

“Seni hep seveceğim” deseydin,
Yalan da olsa sevgin, hiç dönmeyecek olsan da inanırdım bana bir gün döneceğine…
Beklerdim ömrümün sonuna kadar gelmeyişlerini…
Söylemedin ki…

“Seni çok özlüyorum” değil de
“Seni özlemek bile güzel” deseydin;
Ayrı da olsak inanırdım beni her dem yüreğinde yaşattığına, ne kadar uzak olsak da hep yüreğinde yaşayacağıma…
Söylemedin ki…

“Sen benim için çok özelsin” demeseydin de;
“Özel olan her şey sende saklı” deseydin;
Kendimi şimdi böyle basit hissetmezdim, söylediğin hakaretlerin altında bu denli ezilmezdim…
Söylemedin ki…

“Bir gün bitecek” demeseydin de
“Aslında seni hiç sevmemişim.” deseydin ;
En azından delikanlı biri yaşatırdım yüreğimde…
Seni bana kendini tanıttığın gibi değil de, benim tanımak istediğim,

O cesur, o gerçekçi, o mücadeleci, o sıcak, o delim kalsaydın benliğimde…

Ama yapamadın ki…
Yapmadın ki…